Dit klinkt misschien heel raar, maar lange tijd wilde ik dit boek niet lezen. Het werd teveel gehyped, en ik verwachtte daardoor dat het alleen maar tegen kon vallen.
Toen ik het tegen kwam op Netgalley, besloot ik het toch een kans te geven. Het was alweer een tijdje stil rondom het boek, en ik was toch wel nieuwsgierig geworden.
Waar gaat het boek over?
Feyre heeft haar stervende moeder beloofd voor haar vader en zussen te zorgen. Als haar vader zijn landgoed en status op moet geven omdat er flinke schulden zijn, gaat ze jagen om tenminste aan eten en geld te komen. Op een dag jaagt een wel erg grote wolf op dezelfde prooi als zij. Al weet ze dat hij mogelijk een Faerie is, en daarmee ontzettend gevaarlijk, ze schiet hem toch neer. Het is kiezen tussen dat of verhongeren, en de haat voor Faeries in haar hart speelt ook mee. Snel daarna wordt ze meegenomen naar de andere kant van de muur, het gebied van de Faeries in.
Hele gave hertelling
‘A Court of Thorns and Roses’ is een hertelling van ‘Beauty and the Beast’, maar dan met Elven en elfjes, en oude verhalen en sprookjes erin verweven. Ik vind het echt ontzettend gaaf gedaan. De personages hebben zoveel achtergrond dat al zijn goed en slecht heel duidelijk, je ze toch een beetje gaat begrijpen. Zelfs de slechteriken. Want zoals het gaat met een verhaal gebaseerd op sprookjes, is het natuurlijk toch wat zwart-wit. Er zit veel symboliek in, waardoor je ook gaat zien dat zwart en wit, dag en nacht, lente en herfst elkaar in balans houden.
Op een gegeven moment is het wel even doorbijten. Voor de lijn van het verhaal is het belangrijk dat Feyre en Tamlin elkaar goed leren kennen, en wij als lezers hen ook, maar daardoor ging het verhaal wel slepen. Gelukkig namen het tempo en de spanning ook weer toe, en heb ik het boek uiteindelijk alsnog binnen een paar dagen uitgelezen.
Het is alwéér een tijd geleden dat ik geblogd heb, en ik merk dat ik een drempel over moet stappen. Dan maar een eenvoudig bericht, want anders wordt het alleen maar lastiger, die drempel over stappen.
Dit plaatje heeft niets te maken met een drempel over stappen, maar ik vind het gewoon een schattige foto. Image by Capri23auto from Pixabay
Waarom de stilte?
Tja, waarom bleef het dan zo lang stil?
Ik was van plan weer te gaan bloggen, en had allemaal leuke ideeën. Mijn laatste bericht is van 11 februari. Drie dagen later gingen we heel romantisch naar de film, op de terugweg struikelde ik. Arm uit de kom én gebroken. Ik kan je vertellen, een hand minder kunnen gebruiken typt erg lastig! Vervolgens zette de pandemie door, en moest ook ik heel erg schakelen. Ik zat thuis met een gebroken arm, vervolgens omdat we thuis moesten werken, en ik had het idee dat ik niets te vertellen had. Hoe langer zoiets duurt, hoe moeilijker het wordt om weer te gaan bloggen.
Wat is het plan nu?
Ik heb eigenlijk geen idee. Ik wil in ieder geval weer gaan schrijven. Ik schrijf weer elke dag in mijn dagboek, en ben zo af en toe ook nog steeds bezig met mijn bullet journal. Daar zal ongetwijfeld wat over op mijn blog komen. Over oeken en games schrijf ik vast ook. Autisme is een onderwerp dat nog steeds veel langs komt in mijn dagelijkse leven. Genoeg om over te schrijven dus. Ik wil het vooral allemaal heel persoonlijk houden, dicht bij mezelf.
Het wordt eigenlijk weer echt van voor af aan beginnen. Waar ik het jarenlang vanzelfsprekend vond om te bloggen, merk ik dat ik het nu weer spannend vind. En dat is oke. Het komt goed. De eerste post is weer geschreven, en die drempel ben ik weer over.
Leren werken met mijn autisme heeft me lang gekost. Zoals het er nu uitziet bijna 35 jaar zelfs! Misschien heb je wel een beeld bij hoe dat gaat, misschien niet. Ik wil in ieder geval eens vertellen hoe het bij mij werkt.
Hoe ging dat in het verleden?
Toen ik jong was, was er nog veel minder bekend over autisme bij vrouwen. Ik hoorde pas van mijn moeder dat de juf in groep drie zei ‘er is iets met haar, maar ik heb geen idee waar we het moeten zoeken’. Ik bleef dat jaar zitten omdat ik op sociaal gebied jong over kwam, want op cognitief gebied hoefde het niet. Door mijn perfectionisme (toen al) vond ik dat prima. Had ik een jaar langer om te oefenen op letters snel genoeg uit letterbakken krijgen.
Dat ‘er is iets, maar geen idee wat’ is eigenlijk mijn hele schooltijd blijven hangen. Mijn dyspraxie werd wel bekend, net zoals mijn dysfasie, maar dat leek niet alles te omvatten waar ik tegenaan liep. Zo waren prikkels best wel een ding, terwijl benoemen dat ik overprikkeld was dat niet was. Dat hoor je vaker, dat autisten overprikkeld zijn benoemen als ‘ik ben ziek’, of ‘ik heb buikpijn’, omdat het gewoon te lastig is om op zo’n moment alles te verwoorden wat er gebeurt. Gelukkig heb ik daar nu meer inzicht in! Ook heb ik in deze periode heel erg leren ‘masken’. Waar dat in de basisschool bestond uit ‘hoe hoor je je armen te houden als je rent’, kreeg ik nu lastige vragen zoals ‘weet jij wat pijpen is? Ja? Wat is dat dan?’ Het was natuurlijk bedoeld om mij te zien zoeken naar het sociaal geaccepteerde antwoord, want ik had ook wel door dat gewoon vertellen wat er gevraagd werd niet de bedoeling was. Grappig joh! Oh, en dan waren er de projecten en vakken die een paar maanden tot een paar jaar duurden, en die aan het eind pas beoordeeld werden. Herinnert iemand zich CKV1? Waarbij je zoveel voorstellingen, musea etc. moest bezoeken, en daar een verslag over moest schrijven? Dat vak hadden we zo uit mijn hoofd in vier en vijf havo, en het werd in de laatste tentamenperiode van het jaar pas bekeken hoe het ging.
Dat was de schoolperiode. Nou ja, ik heb een paar keer geprobeerd te studeren, maar zullen we het daar maar niet over hebben? Plannen ging moeilijk, ik vergat afspraken, en bij stages lukte het me niet om tijd te vragen voor mijn stage-opdrachten of om überhaupt te doen wat er van me verwacht werd.
Het werken zelf ging prima, zolang ik wist wat ik moest doen. Ik ben niet goed in net doen alsof ik druk ben, terwijl ik niets om handen heb. Aan de andere kant werk ik snel, heel snel, als het gaat om uitzoekwerk. Laat mij facturen inboeken, zorgen dat die goed opgeborgen zijn, kas boeken, geld tellen, dat soort dingen doe ik vaak sneller dan de gemiddelde persoon. Net zoals lezen, maar dat schijnt dan weer niet een veel gevraagde vaardigheid te zijn. Het leuke is, dat ik ook goed ben in sociale dingen tegenwoordig. Ik heb als telefoniste gewerkt, en ik was daar echt heel erg goed in. Zoeken naar werkzaamheden tussen de telefoontjes door, dat lukt me dan weer minder goed. Want als ik al iets zie, hoe pak ik dat dan op zonder mensen het idee te geven dat zij het niet goed genoeg doen?
Werken met autisme nu
Ik doe nu administratief werk, en daar word ik blij van. Ik heb genoeg werk om mezelf bezig te houden in de uren dat ik werk, en dat is voor mij belangrijk. Ik heb manieren om mezelf af te sluiten als dat nodig is, in ieder geval van geluid. Geuren zijn een ander ding, merkte ik toen gisteren iemand besloot uren achter elkaar te gaan printen. Mijn noise-cancelling koptelefoon kon het constante lawaai buiten sluiten (wel jammer dat ik daardoor mezelf af moest zonderen van mijn collega’s, maar dat is nou eenmaal zo. Dat durf ik ook te doen tegenwoordig.). Geuren buitensluiten gaat helaas nog steeds niet. Dat soort dingen zorgen nog steeds voor overprikkeling, en in het geval van de printerstofjes en -geuren voor een migraine-aanval.
Werken met autisme gaat prima, in mijn geval. Ik heb een steeds beter beeld van mijn sterke punten, en van waar ik op moet letten. Ik durf ook steeds meer aan te geven wat ik nodig heb. De volgende stap: uitvogelen hoe ik zo’n collega kan vragen of dat printen ergens anders kan, omdat ik er anders ziek van word. Want dat het nodig was, daar ga ik dan nog maar vanuit. En daarna? Daarna wordt het tijd voor durven. Durven aangeven wat ik wil leren, en weer durven dromen over een toekomst met werk.
“HUMAN BEINGS MAKE LIFE SO INTERESTING. DO YOU KNOW, THAT IN A UNIVERSE SO FULL OF WONDERS, THEY HAVE MANAGED TO INVENT BOREDOM. (Death)”
Terry Pratchett – Hogfather
Mensen kunnen zich vervelen. Ik heb de neiging om dat uit de weg te willen gaan. Dat betekent dat ik al snel de andere kant op doorsla: ik moet van alles van mezelf, om maar bezig te blijven en niet stil te staan.
Iets wat ik nu moet van mezelf is stoppen met moeten. Tot op zekere hoogte natuurlijk, er zijn dingen die nu eenmaal blijven. Zo moet ik vanaf volgende maand werken van mezelf. Anders komt er geen geld binnen, en blijf ik weer steeds thuis plakken. Dat is natuurlijk niet handig. Ik moet eten en slapen, anders ga ik dood. Ik heb het dan ook niet over dat soort basisdingen.
Er zijn andere dingen die ik steeds moet van mezelf. Genoeg lezen, ik heb de neiging me schuldig te voelen als ik een dag niet gelezen heb. Daar wil ik mee stoppen. Als ik lees is dat fijn en tof en leuk, en zo niet, dan komt dat een andere dag wel weer. Bloggen is ook zoiets. Het is supergaaf om te doen, maar ik moet niet. En ik moet het ook niet perfect of volgens SEO of voor de lezers doen. Ik doe het voor mezelf, en omdat ik het leuk vind. Daar komen uiteindelijk ook de leukste stukjes van.
Het wordt tijd om niet te moeten, en mijn perfectionisme los te laten. Dat is niet makkelijk, maar het is vast te doen. Bij deze, hier is de eerste stap: ik ratelde maar wat, en ga geen foto zoeken voor bij deze post …
Nectar is een dichtbundel die het hart raakt van voor tot achter.
Stop teaching girls that their words aren’t worth listening to.
– Upile Chisala
Het belangrijkste thema lijkt ‘waarde’ te zijn. Eigenwaarde, zien hoe belangrijk je zelf bent. Zien hoe ontzettend veel anderen waard zijn. Of het nou gaat om vrouwen, persons of color, wie dan ook.
Ik werd meegesleurd door de kracht die de gedichten uitstralen. Of, zoals Upile Chisala zelf schrijft in een van haar gedichten:
I read your poems and cry. You bring God alive for me.
(I am ever grateful for those who patch wounds with words)
– Upile Chisala
Er waren momenten dat ik inderdaad moest huilen, omdat de woorden zo dichtbij kwamen. Het huilen en de woorden waren tegelijk helend. Ik ben niet de enige die anders naar zichzelf mag kijken.
Knowledge is an opiate
into which I dissolve,
essential as salt.
You will not even know me
at the other end of my screen,
untraceable as a dark sky,
mining your data of infinites –
black mirror, scrying for only your face.
Rituelen, iedereen heeft ze, of je het nu door hebt of niet. In ‘Rituals‘ laat Lorcán Black op een prachtige manier zien hoe deze rituelen eruit kunnen zien. Soms zijn ze alledaags, soms heftig of een beetje eng, soms vreemd en soms lief.
Reggie’s leven is niet gewoon meer. Een jaar eerder is zijn vader neergeschoten. Sinds die tijd is alles anders. Pas als een man bloedend het bos uit komt strompelen en Reggie besluit hem te helpen, gaat hij beseffen hoe gewoon zelfs pijn en verdriet kan worden.
Is de huurmoordenaar echt zo slecht als iedereen zegt dat hij is? Is hij een product van zijn verleden? Of misschien allebei?
Ik merkte dat ik al snel in het verhaal gezogen werd. Niet alleen omdat er veel gebeurt. Het is zo dat er veel actiemomenten zijn, maar er zijn ook veel gesprekken. Vooral tussen Reggie en Ivan, de huurmoordenaar.
Decimus Croome is een chagerijnige oude man die een hekel heeft aan feestdagen – en vooral aan halloween! In dit boek, gebaseeerd op A Christmas Carol van Dickens, wordt hij bezocht door een paar verschijningen. Eerst is er de geest van zijn overleden vrouw, die hem waarschuwt. Ze wordt gevolgd door de verschijningen van halloween in het verleden, het heden en de toekomst.
De boeken over Constance Piper beginnen met Jack the Ripper. Zijn moorden lijken gestopt te zijn. Maar Whitechapel is in A Deadly Deception nog steeds alles behalve een veilige plek voor vrouwen. Zeker als er onverwacht toch weer een vermoorde vrouw gevonden wordt.
Zoals iedereen in de buurt, komen Constance Piper en haar zus Flo al snel achter de moord. Haar moeder blijkt de vrouw te kennen, en Constance komt er al snel achter dat de vrouw zorgde voor het zoontje van Mary Jane – degene die acht maanden eerder het laatste slachtoffer van Jack leek te zijn. Voor ze het weet is ze weer betrokken in het onderzoek, met hulp van haar overleden vriendin, miss Tindall.
Ik ben een enorme chaoot. In het verleden gebeurde het regelmatig dat ik afspraken vergat. Ik vergat dingen te doen, of begon er gewoon veel te laat aan. Hoewel ik het heel graag goed wilde doen, lukte het me nooit om dingen goed te plannen. Waardoor ging ik beter plannen?
Beter plannen door het ook te gaan doen
Om te beginnen: je kan nog zo veel trucjes en hulpmiddelen tot je beschikking hebben. Maar als je er niets mee doet, helpen ze natuurlijk ook niet.
Deze site maakt gebruik van cookies, zodat wij je de best mogelijke gebruikerservaring kunnen bieden. Cookie-informatie wordt opgeslagen in je browser en voert functies uit zoals het herkennen wanneer je terugkeert naar onze site en helpt ons team om te begrijpen welke delen van de site je het meest interessant en nuttig vindt.
Strikt noodzakelijke cookies
Strikt noodzakelijke cookie moet te allen tijde worden ingeschakeld, zodat we je voorkeuren voor cookie-instellingen kunnen opslaan.
Als je deze cookie uitschakelt, kunnen we je voorkeuren niet opslaan . Dit betekent dat elke keer dat je deze site bezoekt het nodig is om cookies weer in te schakelen of uit te schakelen.
