Het is alwéér een tijd geleden dat ik geblogd heb, en ik merk dat ik een drempel over moet stappen. Dan maar een eenvoudig bericht, want anders wordt het alleen maar lastiger, die drempel over stappen.

Waarom de stilte?

Tja, waarom bleef het dan zo lang stil?

Ik was van plan weer te gaan bloggen, en had allemaal leuke ideeën. Mijn laatste bericht is van 11 februari. Drie dagen later gingen we heel romantisch naar de film, op de terugweg struikelde ik. Arm uit de kom én gebroken. Ik kan je vertellen, een hand minder kunnen gebruiken typt erg lastig! Vervolgens zette de pandemie door, en moest ook ik heel erg schakelen. Ik zat thuis met een gebroken arm, vervolgens omdat we thuis moesten werken, en ik had het idee dat ik niets te vertellen had. Hoe langer zoiets duurt, hoe moeilijker het wordt om weer te gaan bloggen.

Wat is het plan nu?

Ik heb eigenlijk geen idee. Ik wil in ieder geval weer gaan schrijven. Ik schrijf weer elke dag in mijn dagboek, en ben zo af en toe ook nog steeds bezig met mijn bullet journal. Daar zal ongetwijfeld wat over op mijn blog komen. Over oeken en games schrijf ik vast ook. Autisme is een onderwerp dat nog steeds veel langs komt in mijn dagelijkse leven. Genoeg om over te schrijven dus. Ik wil het vooral allemaal heel persoonlijk houden, dicht bij mezelf.

Het wordt eigenlijk weer echt van voor af aan beginnen. Waar ik het jarenlang vanzelfsprekend vond om te bloggen, merk ik dat ik het nu weer spannend vind. En dat is oke. Het komt goed. De eerste post is weer geschreven, en die drempel ben ik weer over.