Al zo lang als ik blogs volg, ben ik geïnteresseerd in blogs die over minimalisme gaan. Ik ben zelf niet zo goed in opruimen, maar hoopte wel op een wonderbaarlijke wijze een opgeruimd huis te kunnen krijgen. Ook mijn man is trouwens geen hele goede opruimer, al is hij wel wat praktischer dan ik ben.
Ik geef toe, het lezen van die blogs heeft me zeker wel geholpen. Om dat te weten hoef ik maar te kijken naar hoe anders het ging bij de keren dat ik verhuisde.
Toen ik 9 was, waren de meeste verhuisdozen van ons gezin al voor mij. Toen ik op mezelf ging wonen had ik meer spullen verzameld dan ik nodig had, mijn kleine appartementje stond veel te vol. Bij het gaan samenwonen was ik het overzicht compleet kwijt, gelukkig had ik hulptroepen. Mijn broertje haalde grinnikend 21(!!!) pakjes winterglow-thee uit een keukenkastje. Oeps. Bij die verhuizing ging er al een berg spullen naar de kringloop of de kliko, en oh wat voelde dat als een opluchting.
Lees ook: Tevreden zijn met hoe je woont
De jaren erna maakten we regelmatig een tripje naar de kringloop. Zeker toen we wisten dat we weer wilden gaan verhuizen. De verhuizing ging niet perfect, er had achteraf nog veel meer weg gekund van tevoren. Toch merkte ik echt wel het verschil.
Minimalisme is niet helemáál mijn ding
Ik vind het idee van minimalisme een heerlijke manier om te zorgen dat mijn huis niet weer vol stroomt met onnodige spullen. Maar het is niet helemaal mijn ding. Daarvoor hou ik teveel van mijn boeken bijvoorbeeld, en van verschillende knutsel- en handwerkspullen in huis hebben. Om maar bij Marie Kondo te blijven: er zijn te veel spullen die joy sparken.
Dat geldt niet alleen voor mij. Ook mijn man is nog steeds een verzamelaar van spullen.
Spullen accepteren
Wel is het veel makkelijker om te accepteren dat we een hoop spullen in huis hebben. Dat komt omdat we weten dat we ook echt blij worden van die spullen. En zo af en toe gaat de bezem er weer doorheen, en gaat er een hoop weg.
Geef een antwoord